Babasız bir bayram

08.09.2010

23.50

Ben bilgisayarın başında oyalanıyorum öyle. Yapacak pek bir şeyim yok ama uyumak istemiyorum yine de. Babam geliyor odama. “Hadi oğlum yat, yarın namaza kalkamıcaksın” diyor. “Olsun baba, ben okulda hep geç saatlerde yatıp, erken saatlerde kalkarım zaten” diyorum. “Sen bilirsin.” diyor ve gidiyor. Ben biraz daha internette takıldıktan sonra yatıyorum. Yatmadan önce iki telefonumun da alarmını kuruyorum saat 06.55’e. Ve uyuyorum… “Emre, emre kalk hadi oğlum.” Gözlerimi açıyorum. Babam paçalarını sıvamış bir hâlde odamın kapısında. Abdest almış olduğunu düşünüyorum. “Hadi abdest al da gidelim namaza.” diyor. Saate bakıyorum 06.55’e dakikalar kalmış. Kalkıyorum. Direkt abdest almaya gidiyorum. Abdest aldıktan sonra giyiniyorum hemen. Hareketlerim hızlıca oluyor çünkü erken gidip caminin içinde namaz kılmayı umuyorum. Babam “Hazır mısın?” diyor. “Hadi çıkalım.” diyorum. Tam ayakkabılarımı giyecekken babam bana bakıp “Giyme işte ayakkabılarını, iki adım yol, camide çaldırırsın.” diyor. “Tamam" deyip, çoraplarımın üstüne terliklerimi geçiriyorum. Komik durduğunu biliyorum fakat bunu yine de yapıyorum. Babamla camiye geliyoruz. Ben daha çok gençlerin olduğu üst kata çıkıyorum, o alt katta namazını kılıyor. Namaz bittikten sonra babamı beklemeden camiden çıkıyorum çünkü o arkadaşlarıyla bayramlaşıyor. Eve giderken bakkaldan bir sürü gazete alıyorum. Eve geldiğimde annem uyanmış ve büryanı hazırlıyor. Gazetelere göz gezdirirken zil çalıyor. Babam eve geliyor. Annem, babam ve ben bayramlaşıyoruz. Babam “Yine bir sürü gazete almışsın. Okusan yüreğim gam yemicek.” diyor. “Ben okumazsam başkası okur ya” diyorum. O anda tekrar zil çalıyor. Ablamlar bize geliyor. Sofraya oturuyoruz ve bir bayram daha böyle başlıyor… Oysa yarın bunların birçoğu yaşanamayacak çünkü ortada bir eksik var o da: Babam… Huzur içinde yat Baba. Bayramın mübarek olsun.