Ve bahçede çiçekler vardı farklı renklerde. Hepsinden bal almaya kalksam arı maya kıskanırdı beni, hepsini toplayıp bir demet yapsam sevgililer düşman olurdu bana, hepsinin üstüne tek tek bassam bekçinin düdüğünün sesini duymam pek gecikmezdi sanırım. Bu yüzden çiçeklere hiçbir şey yapmamış gibi yaptım. Çevremde dursunlar istedim sadece. Ben onlara baktım, galiba onlar bana daha çok baktı. Ayrıca ilk defa bir yazımı bu kadar edebiyat kaygısı gütmeden yazıyorum çünkü bence ölümün edebiyatta yeri yok. Solan çiçeklerin edebiyatta yeri yok. Gülün yeri var edebiyatta, leylakların, papatyaların... Hayatımda ilk ölümle karşılaştığımda dedemi kaybetmiştim 5-6 yaşlarındaydım. Her şey oyun gibi. Zaten hatırladığım sahne tek. Başı örtülü kadınlar falan. Bunun dışarısında mahallemizde bir amca vardı. Çok severdim onu ama gerçekten severdim. Pek diyaloğumuz yoktu ama severdim işte. Onun öldüğünde ölümün ne olduğunu hisseder gibi olmuştum 9-10 yaşlarında. Ve ölüm o kadar uzun bir süre unutturdu ki kendini bana sanki onu hiç tanımıyormuşum gibi geldi. Sanki insanların uğurlarına şiirler, şarkılar yazıp resimler çizdiği şey ölüm değildi ve ben onu yok sayıyordum. Ta ki 21 yaşında babamı kaybedene dek. 6.5 ay öncesi. Ardından 21 yaşında babaannemi kaybedene dek 2 ay öncesi. Ardından bugün bir tanıdığımızı kaybedene dek. Ben buraya bunları daha acıklı yazabilirim bazı şeyleri hatırlatmak adına ama kendim dayanamam sanırım bu yüzden şanslı sayıyorum okuyanları. O kadar basit değil yani 6.5 ay önce bir insanın babasının ölmesi ve bunu anlatabilmesi. Bugün ilk defa ölü kokusu duydum. Evet var böyle bir şey. Cesede uzun süre ulaşılmazsa ölü kokuyor. İğrenç bir his. Ölüm de zaten iğrenç ama her zaman var. Bundan 10 ay önce falan bir profesör "ailenizden biri yanınızda kalp krizi geçirecek ve iş size düşecek" demişti. Çok haklıymış. Ben de şimdi bunu size tekrarlamak istiyorum "Bir gün ailenizden birisi yanınızda rahatsızlanacak ve iş size düşecek, bu yüzden her şeye kendinizi hazırlayın, ölüme bile."
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder