Tüm bu karmaşanın içinde bir de insanları iyi ya da kötü
diye sınıflandırma çabam da takdire şayan. Duyguların mı düşüncelerin mi
davranışların mı bu sınıflandırmada en yüksek rolü oynadığını hâlâ anlamış
değilim. Oysa kendimi usta bir sınıflandırmacı olarak tanımlayabilirim. Ön
yargıdan biraz farklı herhâlde yaptığım. Sanırım çok farklı. Ön yargı önceden
oluyorsa benimkisi biraz orta yargı gibi. Orta da ne kadar güzel bir kelime. İki
uç noktada tanımlayamadığın her şeyin sonunda sığınabildiğin güzel sözcük.
Kahveniz sade mi, şekerli mi? Orta. Sınavın nasıldı, iyi mi, kötü mü? Orta.
Alex. Orta. Tamam yok bi şey.
9 Mayıs 2012 Çarşamba
Çizgisiz Kiyat-2
Mutlu olmak için elimden geleni yaparken geçmişe dair
salakça bir şey küçücük bir mutluluk için sarf ettiğim çabanın yanında
mutsuzluğu hiç çaba sarf etmeden önüme seriyor. Mutsuzluklar öyle küçük ve kısa
olmuyor ama mutluluklar onun yanında çük gibi kalıyor. Böyle yazılara da çük hiç
yakışmıyor aslında. Gerçi çük hiçbir yere yakışmıyor. Ha ne diyoduk?
Mutluluklar kısa, mutsuzluklar uzun. Mutluluklar nokta, mutsuzluklar virgül.
Hatta mutluluk nokta, mutsuzluklar virgül. Bilmem anlatabildim mi?
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Bil ki çok iyi anlatmışsın...
YanıtlaSilŞu cümlede benim anladıklarımı anlatmaya yetmedi ama ne yazsam sen gibi anlatamazdım benim de bu şekilde hissettiğimi...